29 juli 2017 – Column Sandra Korse: Vakantierust
“Hoe laat is de cursus afgelopen? Is er nog een lunch inbegrepen of kan ik na de afsluiting meteen gaan?” De deelnemers blijken stuk voor stuk druk bezette professionals te zijn. De één in de advocatuur, de ander als professor en zelfs de gepensioneerde man die deelneemt heeft nog diverse verplichtingen vandaag. Ik word door hun vragen teruggeworpen naar een tijd waarin ik zelf ook zo’n overvolle agenda had. Ik holde van de ene bijeenkomst naar de andere. Druk, druk, druk, was zo’n beetje mijn levensmotto. Heerlijk vond ik het op een bepaalde manier. Maar ergens knaagde er iets.
Het voelde alsof ik een telefoon hoorde afgaan, maar geen idee had waar de telefoon nu precies stond. Tijd om stil te zitten, goed te luisteren en de locatie van de telefoon te identificeren, was er weinig. Af en toe probeerde ik in de auto onderweg van de ene naar de andere afspraak ruimte in te bouwen voor reflectie, maar even zo vaak werd ik gebeld of belde ik zelf. Want ja, het zo efficiënt mogelijk besteden van mijn tijd, was economisch natuurlijk heel verantwoord.
Alles was strak gepland en georganiseerd. Afspraken volgde elkaar keurig op en een excuus werd al gemaakt als de voorgaande afspraak 5 minuten uitliep.
En dan woon je ineens in Zuid-Afrika. Daar sta je dan met je georganiseerde brein. Chop, chop, dat doen we even. Nou, niets van dat alles.
De dichtstbijzijnde drogist is hier 45 minuten rijden vandaan. De eerste keer dat ik met knallende hoofdpijn hunkerde naar een aspirine, was de hoofdpijn al bijna verdwenen voordat ik de apotheek bereikt had.
“Sorry, mevrouw, de persoon die deze aanvragen behandelt, is twee weken op vakantie.” “En, is er misschien een collega die mij kan helpen?” “Nee, helaas mevrouw. Zij is de enige die dit bij ons doet.” “Oh, OK…” “U zou het in Swellendam kunnen proberen.” Natuurlijk, dat is slechts 44 kilometer hier vandaan.
Het was echt wennen in het begin. Voor hen zowel als voor mij. Mijn gestructureerde, efficiente manier van werken, was shockerend en verfrissend tegelijk. Iedereen is afhankelijk van een ander, dus alles gaat onder voorbehoud. En dan alle keren dat plannen hier wijzigen! Ik heb er inmiddels vrede mee gemaakt. En ik moet toegeven dat het op een bepaalde manier ook een ontspannenheid in zich draagt. Gebeurt het niet vandaag, dan doen we het gewoon morgen. Of volgende week.
Het creert een soort permanente vakantieflow. Niets druk, druk, druk, maar tijd voor een kop koffie en een goed gesprek. Ineens ontstaat er ruimte om te horen waar de telefoon staat. Ik hoor de ringtoon steeds sterker. De telefoon bevindt zich niet in de ene afspraak of de andere netwerkbijeenkomst. Hij zit diep bij mij van binnen. Ik hoor het ineens heel helder.
Ik neem op. ”Hallo? Wie is daar?” “Oh, wat ben ik blij dat u opneemt. We hebben u iets belangrijks te vertellen!” Ik ga zitten om te luisteren. De stem vertelt mij dat ik gevonden heb wat ik zoek. Ik mag doen waar ik diep van binnen het aller-, allerblijst van wordt: geweldige mensen ontmoeten en hen interviewen over het onderwerp dat me al jaren fascineert (JOY). Het is ineens 24/7 vakantie!
Ik wens jullie een heerlijke zomer!
