Column Robert-Jan Knook: Pappa
Mijn vader is deze week 5 jaar dood. 16 november 2012 stopte zijn hart met kloppen, het had er geen zin meer in.
Jammer, dat hij op z’n 67-ste deze aardkloot al moest verlaten. Wat had hij nog kunnen genieten van de kleinkinderen, van z’n vrouw, van het leven. En van z’n zoon. Die belde als hij zakelijk advies nodig had, tegen wie hij zei dat hij vooral zijn passie moest volgen. En dat doet hij, tot op de dag van vandaag!
Mijn vader heeft er toch wel een beetje voor gezorgd dat ik ben afgestudeerd, dat ik mijn hart ben gaan volgen en dat ik heb geleerd om hard te werken voor je geld. Dat deed hij ook, onder meer een aantal jaren als ondernemer in de advocatuur.
Eens in de zoveel tijd gingen we samen op reis. Moskou, Londen, Berlijn. Om te sparren natuurlijk als vader en zoon, maar ook om mijn leven als ondernemer even onder de loep te nemen. Het is goed om het daarover te hebben met iemand die je eigen vlees en bloed is, die je door en door kent. Hij stuurde me altijd de juiste kant op, nou ja, meestal dan. Ook was hij opbouwend kritisch over mijn zakelijke pad.
Het bizarre is dat hij altijd van anderen wel wist welke kant ze op moesten, zelf was hij daar vaak naar op zoek. Uit een gedicht dat hij in 2005 schreef blijkt dat ook, een paar zinnen:
…
Ik ben verdwaald en weer gevonden
Ik ben gevangen en ontzet
Ik ben ontdaan van alle luister
Ik heb gewanhoopt in gebed
Ik ben een licht van alle tijden
Ik heb mijn eigen IK ontdekt
Ik ga nu vredig door de wereld
Ik ben uit diepe slaap gewekt
Ik ben
Robert Knook
Ik mis hem nog steeds
