Blog van Manager Westfriese Uitdaging Sandra Smit: Voor het goede doel
Klokslag 15 uur rij ik het terrein van Schipper Kozijnen op. Project coördinator Brigitta Posch is er al. Samen lopen we het pand binnen en zien Marco Burger van de gemeente Opmeer al druk in de weer met de techniek. Brigitta en ik zetten onze presentatie op de laptop, leggen onze folders op de diverse tafels en zetten onze banners neer. Deze keer lukt het mij gelukkig om de door Vitasys gedoneerde banner op te zetten.
Vandaag staat in het teken van netwerken en Stichting Leergeld. De Lions Opmeer veilen o.a. twee vaatjes haring voor Stichting Leergeld. De opkomst deze middag is boven verwachting. Ruim 150 ondernemers hebben hun weg naar Schipper Kozijnen gevonden. Ze staan links en rechts van de kozijnen en dakkapellen die Schipper kozijnen verkoopt.
Later vraag ik me af waarom ik niet wat brutaler was.
Brigitta en ik krijgen 10 minuten de tijd om iets te vertellen over NL Doet, de Maatschappelijke Beursvloer, de Expertbank en de Westfriese Uitdaging. Dat blijkt vrij ambitieus. Na het verhaal van Brigitta neem ik het van haar over. De techniek laat me helaas in de steek. Mijn filmpje wil niet starten en lijkt ineens ook niet meer op de laptop te staan. Ik word aangespoord om door te praten, want het oponthoud gaat allemaal van mijn toch al schaarse tijd af. Enigszins afgeleid praat ik door, maar ik kom niet meer lekker in mijn verhaal. Zeker omdat ik met een schuin oog de techniek in de gaten hou.
Als Brigitta het filmpje alsnog aan de praat krijgt, blijkt dat het geluid niet te horen is. Heel knullig houd ik de microfoon bij de laptop; dat helpt een beetje, maar later begrijp ik dat ze er achterin niets van verstaan hebben… Zelf ben ik van mijn apropos en word ik al vrij snel gemaand om mijn verhaal te beëindigen, omdat de tijd om is. Braaf luister ik ernaar. Later vraag ik me af waarom ik niet wat brutaler was. Ik had gewoon wat extra tijd moeten snoepen. Kortom, geen toppresentatie, dus nog wel wat werk aan de winkel om het idee over de bühne te brengen.
Na het veilen van het tonnetje haring begrijp ik dat het publiek wat stug en terughoudend is. De burgemeester (Nijpels van Opmeer, red.) doet erg zijn best en heeft duidelijk vaker met dit bijltje gehakt, maar heel grof geld wordt er niet neergeteld. Ondertussen bedenk ik me dat ik een volgende keer meer een verhaal moet vertellen in plaats van feitelijkheden. Niet zozeer wat de Uitdaging inhoudt, maar dus vooral wat we ermee willen bereiken en wat dat voor hen kan betekenen. Meer op de emotie, meer op de drijfveren om mee te doen.
De opmerkingen van de heren die al een paar biertjes op hebben, negeer ik vakkundig.
Enfin, ik bedenk me dat ik toch echt nog even in actie moet om de aanwezigen meer te vertellen over de Westfriese Uitdaging. Gewapend met een stapel folders doe ik een rondje langs alle nog aanwezige gasten. Daarvoor moet ik even een drempel over, maar als ik eenmaal op dreef ben, gaat het goed en leg ik mooie contacten. De opmerkingen van de heren die al een paar biertjes op hebben, negeer ik vakkundig. Ik spreek een aantal interessante mensen en leer over de ontwikkelingen die in Opmeer plaatsvinden om verenigingen andere verenigingen te laten ondersteunen, kennis met elkaar te delen. Ik spreek een Lions-lid die graag vrijwilligerswerk wil doen en daarbij vooral zijn jarenlange ervaring en kennis wil delen. Mooi voor de Expertbank. En ik spreek gastheer Jos Schipper over zijn fabriek voor doven, De Verbinding. Ik heb er enige tijd geleden over gelezen en was erg onder de indruk. Mooi om hem daar nu zelf over te spreken. Hij geeft aan dat er eigenlijk te kort werk is om hen aan het werk te houden. Ik ga daar echt eens mijn hoofd over buigen. Het is een te mooi initiatief om niets mee te doen.
Ondanks de in mijn ogen niet echt geslaagde presentatie, rijd ik om 19 uur moe, maar zeker voldaan terug naar huis.
Sandra
